Ściany dwuwarstwowe - wady i zalety

Ściany dwuwarstwowe – wady i zalety

Murowana ściana nośna i warstwa ocieplenia ze styropianu lub wełny mineralnej – oto przepis na bardzo ceniony produkt. Mowa o ścianach dwuwarstwowych, które, ze względu na relatywnie niskie koszty wykonania i dobre właściwości termoizolacyjne, są najpopularniejszą metodą budowania przegród zewnętrznych w budownictwie jednorodzinnym.

Wydawałoby się, że ściana, jak to ściana, musi wytrzymywać obciążenia, a przede wszystkim chronić przed tymi czynnikami środowiskowymi, które ogólnie uważamy za nieprzyjemne. Przykład: zimno. Tu przegrody zewnętrzne mają pole do popisu. Ich całego budynku. A konstrukcje dwuwarstwowe mogą w tej dziedzinie pochwalić się sukcesami i między innymi dlatego decyduje się na nie wielu inwestorów. Atrakcyjna jest także cena ich wykonania, która w zależności od kosztów wybranych materiałów i robocizny, powinna zamknąć się w przedziale od 150 do 200 zł za m².

– Mur jednowarstwowy z ociepleniem jest jednym z najpopularniejszych sposobów wykonywania ścian zewnętrznych – mówi Piotr Harassek, młodszy menadżer produktu w Silka Ytong. – Najważniejsze zalety tego rozwiązania to możliwość uzyskania przy relatywnie niewielkiej grubości ściany oraz zmniejszenie strat ciepła poprzez mostki termiczne. Do wad ścian z ociepleniem należy długi czas wznoszenia, przede wszystkim wykonania izolacji, oraz częste błędy związane z wykonawstwem ocieplenia.

Liczymy do dwóch

Ściany dwuwarstwowe to murowana warstwa nośna (zazwyczaj o grubości 18–30 cm) oraz ocieplenie (od 10 nawet do 30 cm) ze styropianu lub wełny mineralnej, na które układa się wykończenie elewacyjne. Pierwsza może być wykonana z różnego rodzaju materiałów budowlanych: m.in. z cegieł, pustaków ceramicznych, betonu komórkowego, silikatów lub keramzytobetonu, murowanych tradycyjną zaprawą ceme ntowo-wapienną, albo droższą, ale charakteryzującą się skuteczniejszą izolacyjnością, zaprawą ciepłochronną. Niektóre materiały, o lepszej jakości, umożliwiają murowanie na zaprawie do cienkich spoin tzw. zaprawie klejowej. Takie rozwiązanie ogranicza udział spoin w powierzchni ściany, chroniąc przed mostkami termicznymi.

– Pomijając względy finansowe, na  wpływ mogą mieć takie czynniki, jak izolacyjność termiczna, bezwładność termiczna, czyli pojemność cieplna i czas oddawania ciepła, ale też czas murowania i łatwość obróbki – twierdzi Piotr Harassek.

Szeroki wybór

Cegła, z której zazwyczaj powstaje warstwa nośna o grubości od 19 do 29 cm, ma bardzo dobre właściwości termoizolacyjne (akumuluje ciepło) i wykazuje dużą odporność na uszkodzenia mechaniczne, ale wymurowana z niej ściana będzie bardzo ciężka. Pustaki ceramiczne charakteryzują się wysoką odpornością ogniową, dużą zdolnością akumulacji ciepła, ale są bardziej kruche i mniej odporne na bardzo niskie temperatury. Ściana wykonana z betonu komórkowego (grubość warstwy nośnej – 17,5–30 cm) to nieco wyższa termoizolacyjność, niż w przypadku konstrukcji wykonanych z ceramiki. Materiał ten jest łatwy w obróbce oraz odporny na mróz i ogień. Podobnie jak silikaty (warstwy nośne o grubości 18–25 cm), czyli bloczki wapienno-piaskowe, które dodatkowo skuteczniej niż beton komórkowy akumulują ciepło. Wykorzystanie keramzytobetonu, lekkiego kruszywa ceramicznego z wypalonych w wysokich temperaturach łupków i gliny, do wznoszenia przegrody zewnętrznej (grubość – 17,5–24 cm) zaowocuje lekkością konstrukcji, a także doskonałymi parametrami izolacji termicznej i akustycznej. Jest to jednak materiał drogi i dość kruchy.

Bez mostków cieplej

Jednym z najważniejszych zadań, które muszą być wykonane przy wznoszeniu ścian, jest zapewnienie wysokiej ciepłochronności zewnętrznej przegrody. O termoizolacyjnych właściwościach ściany informuje nas współczynnik przenikania ciepła U. Wymagana wartość dla ścian zewnętrznych to U ≤ 0,30 W/(m²K), ale współczesne metody budowlane pozwalają na uzyskanie znacznie niższej wartości U, co podwyższa standard energooszczędności budynku. Oprócz właściwości termoizolacyjnych samych materiałów, z których wykonany jest mur, zasadniczą rolę odgrywa warstwa izolacyjna. Miejsca narażone na ucieczkę ciepła tzw. mostki termiczne, np. obszar wieńca, powinny być dokładnie zabezpieczone wełną mineralną lub styropianem. Należy także zwrócić szczególną uwagę na miejsca łączeń elementów murarskich, a także na nadproża i wieńce.

– Przy montażu warstwy izolacyjnej wychodzi się założenia, że pokryje ona całą powierzchnię ściany, eliminując mostki termiczne. Istnieją jednak punkty w budynku, które wymagają szczególnej uwagi, w celu , np. miejsca osadzenia okien. Należy także zadbać o szczelne ułożenie materiału izolującego, np. poprzez układanie płyt z profilowaną powierzchnią czołową – radzi Piotr Harassek.

 

Autor: Karol Usakiewicz

Opublikowano

w

przez

Tagi:

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *