Farby elewacyjne

Farby elewacyjne

Jak dobrać kolor, obliczyć zużycie farby, przygotować podłoże do malowania oraz rozpoznać najróżniejsze ich właściwości.

Farby elewacyjne to nie tylko ozdoba i wykończenie ścian budynku. Muszą być odporne na wysoką i niską temperaturę (oraz jej wahania), zmiany wilgotności, opady atmosferyczne, promieniowanie UV i zanieczyszczenia powietrza. Wprawdzie są to wymagania, które musi spełniać każda farba elewacyjna, jednak dokonując wyboru, należy brać pod uwagę warunki lokalne.

Jeśli budynek ma silnie nasłonecznioną elewację południową, trzeba szukać farby o wzmocnionej odporności na promieniowanie UV 
(i blaknięcie koloru). Szczególnie odporne na działanie substancji chemicznych muszą być farby do malowania domów w rejonach silnie uprzemysłowionych oraz w pobliżu ruchliwych dróg.

Wyjątkowo dobrą przyczepność oraz odporność na działanie wody powinny mieć farby stosowane w miejscach narażonych na silne zabrudzenie, żeby co pewien czas można je było zmywać wodą pod ciśnieniem.

Dostępne na rynku farby różnią się składem chemicznym, właściwościami i zakresem stosowania. Każda farba składa się z pigmentu (daje kolor i zdolność krycia), spoiwa (wiąże cząstki pigmentu i spaja farbę z podłożem) oraz rozpuszczalnika (ułatwia nakładanie farby i odparowuje podczas schnięcia). Dla większości farb elewacyjnych rozpuszczalnikiem jest czysta woda.

Zależnie od rodzaju podłoża stosuje się farby mineralne lub organiczne.

Farby mineralne

Można je nakładać na wszystkie czyste podłoża mineralne – beton, cegłę, tynki mineralne, kamień. Malować można świeże, wilgotne jeszcze tynki. Po pewnym czasie trwale łączą się z podłożem. Porowatość powłoki z farby mineralnej umożliwia odparowanie pochłoniętej przez ściany wilgoci. Tradycyjne tynki cementowo-wapienne malujemy farbami mineralnymi po tygodniu od nałożenia, cienkowarstwowe już następnego dnia.

Do grupy farb mineralnych zalicza się farby: cementowe, wapienne i krzemianowe.

Cementowe. Są to suche mieszanki ze spoiwem z cementu, z dodatkiem polimerów (żywic) poprawiających przyczepność i elastyczność, do rozrobienia z wodą lub (rzadziej) specjalnym płynnym preparatem przewidzianym przez producenta. Można je barwić za pomocą dodawanych na budowie pigmentów lub kupić gotową mieszankę barwną. Mają na ogół stonowane, pastelowe kolory. Maluje się nimi głównie tradycyjne tynki cementowo-wapienne, surowy beton i podłoża kamienne. Są paroprzepuszczalne, ale nasiąkają wodą, która zwiększa ich podatność na zabrudzenie, może też być przyczyną powstawania na elewacji plam i zacieków. W zależności od producenta i stopnia uszlachetnienia kosztują od 6 do 60 zł za kg.

Wapienne (ich spoiwem jest wapno gaszone). Mają postać gotową do użycia lub są sprzedawane jako pasta, którą na budowie należy rozrobić z odpowiednią ilością wody i ewentualnie dodać pigmenty koloryzujące. Podobnie jak farby cementowe, farby te są barwione na jasne pastelowe odcienie, w niewielkim wyborze kolorów. Rozrobione nie nadają się do przechowywania i muszą być zużyte w ciągu kilku godzin. Nie zawierają domieszek organicznych w postaci żywic. Mają bardzo dużą chłonność, a więc słabo chronią przed wodą deszczową i brudem. Tworzą powłokę przepuszczalną dla pary wodnej. Ponieważ wapno ma właściwości odkażające, farby te są odporne na porastanie przez glony i pleśnie. Przy wykańczaniu nowych domów w zasadzie nie są stosowane, chyba że budynek znajduje się w strefie zabytkowej i z tego powodu musi spełniać szczególne wymogi konserwatorskie. Cena: 20-30 zł za litr.

Silikatowe (krzemianowe). Oparte są na mineralnych substancjach wypełniających, jako spoiwo mają szkło wodne. Bardzo odporne na działanie czynników atmosferycznych, chemicznych i biologicznych, mają dobrą paroprzepuszczalność i właściwości hydrofobowe (woda spływa po nich, nie zwilżając powierzchni). Łączą się z podłożem przez tzw. sylifikację (skamienienie), dzięki czemu są niezwykle trwałe. Podobnie jak wszystkie farby mineralne, mają dość ograniczoną paletę kolorów, a w miarę upływu czasu płowieją.

Na rynku dostępne są także farby silikatowe z dodatkiem żywic syntetycznych (silikatowo-dyspersyjne, zolo-silikatowe, polikrzemianowe), którymi można malować także tynki organiczne, np. akrylowe.

Producenci przestrzegają, aby farbami krzemianowymi nie malować w temperaturze poniżej 8°C, a także w warunkach silnego słońca, dużej wilgotności powietrza lub w okresach, kiedy mogą wystąpić przymrozki. Podczas malowania trzeba chronić przed zachlapaniem elementy szklane, kamienne, ceramiczne i szkliwione, a także glazurę i metal, gdyż farba silikatowa może trwale uszkodzić ich powierzchnię. Cena: 15-35 zł za litr.

 

Autor: Dorota Krupińska

Opublikowano

w

przez

Tagi:

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *